Dyskusyjny Klub Filmowy Zbyszek zaprasza na pokaz filmu “Emilia Perez” w reż. Jacques’a Audiarda z brawurowymi rolami Zoe Saldañy, Seleny Gomez i Karli Sofii Gascón. Gościem pokazu będzie reporterka i dziennikarka radiowa Beata Kwiatkowska.
Jeden z najgorętszych tytułów roku, oscarowy faworyt (13 nominacji!) i przebój ostatniego festiwalu w Cannes, skąd „Emilia Pérez” wyjechała z Nagrodą Jury i Nagrodą dla Najlepszej Aktorki, przyznaną – wyjątkowo – całej czteroosobowej kobiecej obsadzie filmu (Zoe Saldaña, Selena Gomez, Karla Sofía Gascón, Adriana Paz).
Nowy film Jacques’a Audiarda („Paryż, 13. dzielnica”, „Prorok”) to rozgrywające się w Meksyku porywające widowisko, które nieustannie transformuje: z thrillera w klasyczny melodramat, z musicalu w pełną emocji opowieść w duchu Almodóvara. Bo nieustraszona i roztańczona „Emilia Pérez” jest opowieścią o wolności od wszelkich konwencji i o spektakularnej przemianie, jakiej potrzebuje dziś świat.
Zmiana zaczyna się od adwokatki, Rity (Zoe Saldaña), rozczarowanej prawem, które broni najsilniejszych – bezwzględnych, bogatych mężczyzn. Ale pewnego dnia Rita dostanie od jednego z nich zaskakującą propozycję: bycia towarzyszką na drodze do odkupienia. W tej ryzykownej podróży pozna trzy gotowe na wszystko kobiety, które w pełnym przemocy społeczeństwie macho pragną słuchać swojego serca. Naszedł czas, by zemstę przekuć w zadośćuczynienie, pogardę we współczucie, a strach w zaufanie. „Emilia Pérez” przekonuje, że pora, by świat przestał być czarno-biały.
Kipiący energią, zarazem baśniowy i hipnotyczny film Audiarda to aktorski i reżyserski popis, za którego liryczną stronę odpowiadają utwory francuskiej kompozytorki i piosenkarki Camille. Ale w ramy klasycznego musicalu „Emilia Pérez” wkłada współczesną wrażliwość, rozsadzającą stare konwencje, by na ich miejscu zbudować nowy, lepszy świat.Mój wujek miał wczesną demencję. Bardzo trudno jest wyobrazić sobie tak ciężką chorobę u osoby w moim wieku. Pomyślałem, że naprawdę mam coś do powiedzenia w kwestii tej postaci. Zauważyłem też, że przedstawienie demencji w innych filmach, które widziałem, nie wyglądało to tak, jak u niego. Jedną z rzeczy, które uwielbiałem w moim wujku, było to, że jak tylko pojawiał się ktoś, kogo nigdy nie spotkał, on mówił: “Hej! Jak się masz? Jak dobrze cię widzieć. Jak leci?” Chciał, żeby wszystko było dobrze aż do samego końca. Pomyślałem, że to dobra okazja, aby zagrać kogoś, kto cierpi na tę chorobę, ale chce być pozytywny dla wszystkich w każdym momencie, aż do ostatniej sekundy. Myślisz o tej chorobie, jako o czymś, co odbiera ci osobowość, ale wcale nie musi tak być
Dziennikarka Radia 357 i miesięcznika Kino.
Autorka reportaży, audio dokumentów i słuchowisk. W radiu i tekstach powstałych dla “Kina” zajmuje się tematyką filmową i reportażem społecznym.
Prowadzi audycje, relacje z festiwali filmowych, robi wywiady z twórcami polskimi i międzynarodowymi, tworzy dokumenty i reportaże audio. Jeśli nie ma jej w radiu, to jest w kinie.
DKF Zbyszek działa w Sokołowskim Ośrodku Kultury i jest członkiem Polskiej Federacji DKF, a jego działalność współfinansuje Polski Instytut Sztuki Filmowej w ramach programu wspierania klubów filmowych.
